Tulipanowiec

Tulipanowiec ( łac. Liriodendron) to roślina  sklasyfikowana   w ramach rodziny magnoliowatych. Pochodzi z południowo – wschodnich części Ameryki Północnej (Appalachy)  . Najbardziej znany i typowy gatunek to Tulipanowiec amerykański (łac. Liriodendron tulipifera). To szczególne drzewo, efektowne, dekoracyjne, oryginalne, wspaniałe, boskie, cudne,  wyjątkowo urokliwe i  dostarczające nadzwyczajnych wrażeń estetycznych. Mógłbym tak długo wymieniać cechy wychwalające tę roślinę, ale każdy kto bezpośrednio nie zobaczy na żywo kwitnącego w pełnej krasie tulipanowca , nazwie mnie panegirystą lub nadgorliwym piewcą.  Oczywiście jestem świadom różnic upodobań i preferencji , także tych dotyczących atrakcyjności danego zjawiska lub przedmiotu. Jednak przekonany jestem ,że ta roślina w takiej odsłonie,  posiada konotacje wypełniające znamiona niemal każdego kanonu piękna.

MORFOLOGIA

Głównymi cechami morfologicznym tego drzewa , które wpływają znacząco na jego atrakcyjność, są liście i kwiaty. Liście są wyjątkowe pod względem swego kształtu . Wygląda jakby była wycięta nożyczkami, poddana formowaniu przez człowieka,  nienaturalnie. A jednak ten kształt to naturalna forma o 4 klapowym zarysie i zielonej po wierzchniej stronie i niebieskiej na spodniej stronie liściu barwie. Osiągają względnie duże rozmiary, które kształtują się przeciętnie na poziomie 15-25 cm średnicy. Drugim, ale chyba w okresie czerwiec-lipiec najbardziej wyjątkowym atrybutem  tulipanowca są kwiaty. Większość z was już zapewne wywnioskowała ,że nazwa nie wywodzi się od pokroju drzewa czy podobieństwa liści do tulipana, ale od podobnie wyglądających wizualnie kwiatów .   Wyglądają jak duże tulipany. Płatki u nasady przyjmują tonację barwna żółtozieloną, wyżej są pomarańczowe i na szczycie analogicznie do nasady żółtozielone. Wewnątrz znajdują się liczne pręciki oraz słupki.

Poza blichtrem, tulipanowiec amerykański jest ceniona użytkową rośliną ze względu na swą miododajność. W USA bardzo ceniony za swą wysoką jakość.

ROŚLINA OZDOBNA

Głównie znajduje zastosowanie jednak jako roślina ozdobna. Chętnie sadzony w zieleni miejskiej w parkach, zieleńcach, alejach, w otoczeniu zbiorników wodnych , arboretach, parkach krajobrazowych , cmentarzach, otoczeniach kościołów i katedr itd. W Polsce najczęściej spotykany w parkach krajobrazowych, parkach, arboretach czy jako zielone otoczenie dworków i pałacyków. Piękne egzemplarze  tej rośliny  o dojrzałości kwitnienia, zachowały się między innymi  w otoczeniu dworku Krasińskiego w Złotym Potoku , gdzie znajduje się obecnie Regionalne Muzeum im. Zygmunta Krasińskiego. To efekt pracy Franciszka Szaniora , twórcy wielu parków. Innym ciekawym miejscem , gdzie bytuje ta wyjątkowa roślina i można na żywo ocenić walory kwitnącego egzemplarzu to Pałac Zwierkowskich w Białej Wielkiej w okolicach Lelowa. Polecam tę roślinę do różnorodnych nasadzeń prywatnych i publicznych.